سـایه‌ی سفید

16|http://www.yut.ir/images/002.gif|1

تا به حال صدای ترق و تروق درختا رو نشنیده بودم، درختایی که دارن پوسته‌هاشون رو می‌شکافن و انگاری کش و قوس می‌آن تا تن خسته و خواب‌رفته‌شون رو بیدار کنن، تا رخوت زمستون به‌در بشه. درختایی که آماده‌ان گل کنن و شکوفه بدن. و این یعنی شروع یه چرخه‌ی جدید، یعنی نوید امید... و صدای مستانه‌ی بهار توی رگ و پی طبیعت.

حرف زدن از احساساتمون کار ساده‌ای نیست، چیزیه که این‌روزا یه مهارت می‌دونن‌اش، چیزی که نیاز به تمرین داره، باید بلدِ ابراز و اظهار احساس و افکارت بشی. در نهایت همه‌ی ما بدون نقاب‌هامون قطعا واقعی‌تر خواهیم بود. بدون سرکوب کردن عواطف و پنهان شدن پشت صورتک‌های قلابی‌ای که دورن از خود واقعی و خود درونی‌مون. این فیلم الهامی‌از داستانی واقعیه، و حرف و پیامش هم حقیقی و دلنشین: گفت‌وگو، تعامل و پیدا کردن بهترین راه برای ابراز خویش.

داستان از پسرک ده ساله‌ای شروع می‌شه که آماده‌اس یه مرد بشه، و به پسرک ده‌ونیم ساله‌ای ختم می‌شه که ماموریتش انجام دادن اون چیزیه که در توان داره.

روایتی معمایی به سبک و سیاق داستان‌های آگاتا کریستی، با حضور بازیگرانی نام‌آشنا و صحنه‌پردازی‌های خوش‌رنگ و لعاب.

جایی از فیلم هست که کِن از تمام قدرت ماشین استفاده نمی‌کنه چون قطعه‌ای رو عوض کردن و اون هنوز بهش اعتماد کامل نداره. راننده‌ای که خودش ماشین‌اش رو می‌سازه می‌دونه محدودیت‌ها کجان و این‌که چه وقت و تحت چه شرایطی می‌شه از اون مرز و حدود گذشت. به قول کارل: سوال اصلی اینه که تو کی هستی و حاضری تا کجا بری؟

ترک عادت‌های بد، ربطی به اراده‌ی قوی ندارد. خویشتن‌داری، نه یک استعداد ذاتی بلکه بازتاب موقعیتی است که در آن قرار گرفته‌ایم.