سـایه‌ی سفید

16|https://www.yut.ir/images/002.gif|1

تا به حال صدای ترق و تروق درختا رو نشنیده بودم، درختایی که دارن پوسته‌هاشون رو می‌شکافن و انگاری کش و قوس می‌آن تا تن خسته و خواب‌رفته‌شون رو بیدار کنن، تا رخوت زمستون به‌در بشه. درختایی که آماده‌ان گل کنن و شکوفه بدن. و این یعنی شروع یه چرخه‌ی جدید، یعنی نوید امید... و صدای مستانه‌ی بهار توی رگ و پی طبیعت.

حرف زدن از احساساتمون کار ساده‌ای نیست، چیزیه که این‌روزا یه مهارت می‌دونن‌اش، چیزی که نیاز به تمرین داره، باید بلدِ ابراز و اظهار احساس و افکارت بشی. در نهایت همه‌ی ما بدون نقاب‌هامون قطعا واقعی‌تر خواهیم بود. بدون سرکوب کردن عواطف و پنهان شدن پشت صورتک‌های قلابی‌ای که دورن از خود واقعی و خود درونی‌مون. این فیلم الهامی‌از داستانی واقعیه، و حرف و پیامش هم حقیقی و دلنشین: گفت‌وگو، تعامل و پیدا کردن بهترین راه برای ابراز خویش.

داستان از پسرک ده ساله‌ای شروع می‌شه که آماده‌اس یه مرد بشه، و به پسرک ده‌ونیم ساله‌ای ختم می‌شه که ماموریتش انجام دادن اون چیزیه که در توان داره.

دیالوگی هست که می‌گه: زندگی یه هدیه‌اس، باید جشن گرفتش. باید برقصیم تا به خدا نشون بدیم قدردان زندگی‌مون و زنده بودنیم...

اوایل فیلم اتفاقی می‌افته که منو یاد جمله‌ای از تیریون لنیستر انداخت با این مضمون که اگه لقبی بهت دادن، تصاحبش کن. مثل یه سپر بپوشش تا دیگه آزارت نده. قصه‌ی جوجو خرگوشه هم یه‌جورایی همینه، مهندسی معکوس اون‌چه که بهش منصوب شدی.

روایتی معمایی به سبک و سیاق داستان‌های آگاتا کریستی، با حضور بازیگرانی نام‌آشنا و صحنه‌پردازی‌های خوش‌رنگ و لعاب.

نکته‌ی تفکربرانگیز، تفاوت آدم‌ها در ابراز عشق و محبت‌شان است. هرکسی به شیوه‌ی خود دیگری را محترم می‌شمارد و آدم‌هایی که قلبی مهربان و رئوف دارند، اغلب راه دل‌شان را پیش می‌گیرند حتی اگر مغایر منافعشان باشد.

و در نهایت، ترجیع‌بند زیبای "my house, my rules, my coffee"

جایی از فیلم هست که کِن از تمام قدرت ماشین استفاده نمی‌کنه چون قطعه‌ای رو عوض کردن و اون هنوز بهش اعتماد کامل نداره. راننده‌ای که خودش ماشین‌اش رو می‌سازه می‌دونه محدودیت‌ها کجان و این‌که چه وقت و تحت چه شرایطی می‌شه از اون مرز و حدود گذشت. به قول کارل: سوال اصلی اینه که تو کی هستی و حاضری تا کجا بری؟

if you're gonna push a piece of machinery to the limit and expect it to hold together, you have to have some sense of where that limit is.

ترک عادت‌های بد، ربطی به اراده‌ی قوی ندارد. خویشتن‌داری، نه یک استعداد ذاتی بلکه بازتاب موقعیتی است که در آن قرار گرفته‌ایم.

راه ترک عادت‌های بد، نه در عزم جزم بلکه در ساخت دوباره‌ی محیطمان به طرقی است که رفتارهای خوب را پایدار می‌کند. رفتار متاثر است از دسته‌ای از نیروها، قابل قیاس با نیروی گرانش یا دینامیک سیالاتی که باعث می‌شود یک رودخانه تندتر یا کندتر جاری باشد. کارکرد این نیروها وابسته است به این‌که: کجا هستید، چه کسی دور و بر شماست، چه وقت از روز است و افعال اخیرتان چه بوده است.